Decyzja o szczepieniu powinna być podejmowana przez pacjenta i lekarza w gabinecie. Rola farmaceuty sprowadza się wyłącznie do wydania szczepionki i udzielenia informacji pacjentowi o wskazaniach i przeciwwskazaniach do szczepienia oraz ewentualnie ryzyku z nim związanym.
Krótki przegląd historii mikrobiologii i szczepień:
- 1504 r. – wprowadzenie terminu „grypa” („influenza”);
- 1933 r. – odkrycie wirusa grypy, co przyczyniło się do dynamicznego rozwój mikrobiologii w dziedzinie badań nad grypą;
- 1941 r. – po raz pierwszy zastosowano szczepionkę przeciwko grypie.
W terminologii mikrobiologicznej grypę definiuje się jako chorobę zakaźną, wywoływaną przez wirusa grypy, która przenoszona jest drogą kropelkową. Po upływie trzech dni od momentu zakażenia pojawiają się charakterystyczne objawy kliniczne: gwałtowny skok temperatury ciała, bóle mięśni i głowy, ogólne rozbicia; dodatkowo zatkany nos przez katar, chrypa oraz kaszel. Zachorowalność nasila się szczególnie w okresie jesienno-zimowym.
Przebieg choroby zależy między innymi od:
- rodzaju wirusa,
- wieku,
- stanu zdrowia (układu immunologicznego pacjenta).
Jeśli to schorzenie nie zostanie do końca wyleczone, mogą nastąpić powikłania: m.in. choroby nerek, serca, płuc oraz oskrzeli. W konsekwencji braku pozytywnych efektów dalszego leczenia powikłania pogrypowe mogą zakończyć się nawet zgonem pacjenta. Poważnym problemem społecznym jest łatwość rozprzestrzeniania się wirusa grypy, co powoduje, że prewencyjne nieswoiste działania prowadzone indywidualnie nie przynoszą oczekiwanych efektów, a jedynie skłaniają do rozważenia szczepienia. O jego skuteczności decyduje termin podania szczepionki. Najlepiej podać ją jeszcze przed sezonem grypowym, optymalnie w okresie od końca sierpnia do początku października. Kulminacja zachorowań na grypę występuje w okresie od stycznia do marca.
Objawy kliniczne i przebieg grypy jest analogiczny do chorób grypopodobnych i rozpoznanie grypy na podstawie objawów klinicznych możliwe jest właściwie tylko podczas epidemii.
