Na zajęciach wychowania fizycznego nie trenujemy wyłącznie ciała. Nauczyciel przekazuje informacje, które wzbogacają wiedzę. Przez różnorodne środki dydaktyczno–wychowawcze wprowadza w świat utylitarnych wartości kultury fizycznej i zdrowotnej. Kształtuje osobowość, postawy prozdrowotne i prospołeczne.

Człowiek jest psychofizyczną jednością i funkcjonuje w sposób wysoce zintegrowany – nie można oddzielić ciała od umysłu. Każdej działalności sportowej towarzyszą procesy intelektualne i emocjonalne. Grając w piłkę, intensywnie myślimy nad strategią i taktyką, podejmujemy wiele decyzji i na bieżąco analizujemy ich skutki w ułamku sekundy. Na sportowych arenach nie rywalizują ze sobą doskonale sprawne ciała (mięśnie i kości), tylko ludzie, którzy myślą i przeżywają.

Aktywność drogą do sprawności intelektualnej

Aktywność jest determinantą sprawności. Aby być sprawnym fizycznie, trzeba podejmować wzmożoną aktywność fizyczną – podobnie jest ze sprawnością intelektualną, ponieważ nasz mózg, aby się rozwijać, też potrzebuje intensywnego bodźcowania. Wiadomo, że nieaktywny narząd ulega procesom uwsteczniania. Mózg to jedna z wielu biologicznych struktur organizmu i – podobnie jak serce, mięśnie czy inne części ciała – niepobudzany do pracy obniża swoje możliwości, swoją sprawność.