1. POLSKIE TRADYCJE

Podręcznik Pabisia (1956) był najprawdopodobniej pierwszym, który propagował zajęcia lekkoatletyczne w grupie dzieci. Kolejnym etapem rozwoju „myśli lekkoatletycznej” w grupach nietrenujących dzieci była praca Sulisza (1981). Poszerzony zestaw ćwiczeń, dostosowanych do poziomu dzieci, a także konspekty lekcji z lekkoatletyki dla klas I–IV znacznie poszerzyły możliwości adaptacji klasycznej lekkoatletyki w grupach dzieci i młodzieży. Próby integracji wiedzy (także dotyczącej zdrowia) i wychowania plastycznego z ćwiczeniami fizycznymi podjął się Tomasz Frołowicz (2000). Praca ta dowiodła, że nauczanie lekkoatletyki najmłodszych może obejmować różne obszary edukacyjne. Jedność wiedzy, umiejętności i kompetencji społecznych (trzech komponentów wchodzących w skład kanonu nauczania na studiach wychowania fizycznego) wśród propagatorów lekkoatletycznej inicjacji dla dzieci przybierały różne formy. Duże zasługi w tej dziedzinie należą do wybitnego trenera PZLA Andrzeja Lasockiego (Marcinów i wsp. 2006, Lasocki 2008). Próby połączenia wymogów lekkoatletycznej aktywności dzieci z treningiem sportowym podjęli m.in. Długosielska i wsp. (2006) oraz Godlewska i wsp. (2011). To inne spojrzenie na możliwości adaptacji profesjonalnej lekkoatletyki dla aktywności ruchowej w szkołach na różnym poziomie edukacji. Nurt sportowej specjalizacji w aspekcie możliwości propagowania aktywności lekkoatletycznej w szkole zainicjowali Migasiewicz i wsp. (2005). W dwujęzycznym (polsko-angielskim) wydawnictwie „Gry i zabawy ruchowe z zastosowaniem oszczepu” autorzy udowodnili, że tak trudna konkurencja, jak rzut oszczepem, może także mieć wymiar zabawy.