1. Kształtowanie myślenia analitycznego poprzez interdyscyplinarne podejście
   do nauczania przedmiotów przyrodniczych i ścisłych oraz rozwijanie umiejętności matematycznych w kształceniu ogólnym.
2. Szkoła miejscem edukacji obywatelskiej – kształtowanie postaw patriotycznych, społecznych i obywatelskich, odpowiedzialności za region i ojczyznę, dbałości
   o bezpieczeństwo własne i innych.
3. Promocja zdrowego trybu życia w szkole – kształtowanie postaw i zachowań prozdrowotnych, wspieranie aktywności fizycznej uczniów.
4. Profilaktyka przemocy rówieśniczej, zdrowie psychiczne dzieci i młodzieży, wsparcie w kryzysach psychicznych, profilaktyka uzależnień.
5. Promowanie higieny cyfrowej i bezpiecznego poruszania się w sieci, rozwijanie umiejętności krytycznej analizy informacji dostępnych w Internecie, poprawne metodycznie wykorzystywanie przez nauczycieli nowoczesnych technologii,
   w szczególności opartych na sztucznej inteligencji oraz korzystanie z zasobów Zintegrowanej Platformy Edukacyjnej.
6. Promocja kształcenia zawodowego w szkołach podstawowych oraz w środowisku pracodawców, wzmocnienie roli doradztwa zawodowego.
7. Rozwijanie zainteresowania kulturą i językiem polskim wśród Polonii, nauczanie języka polskiego w środowiskach polonijnych.
8. Wspieranie aktywności poznawczej i poczucia sprawczości ucznia poprzez promowanie oceniania kształtującego i metod aktywizujących w dydaktyce.

Uważny czytelnik z pewnością dostrzeże, że większość kierunków (1., 2., 4., 5. oraz 6.) stanowi kontynuację zeszłorocznych – jest ich powieleniem lub rozwinięciem, co w obliczu częstych zmian w systemie edukacji w ostatnich latach uważam za dobre posunięcie. Nie tylko pozwala to kuratorium oświaty spojrzeć na szkoły i realizowanie kierunków polityki oświatowej w ujęciu dwóch lat, ale przede wszystkim pozwala dyrektorom i nauczycielom na kontynuację podjętych działań w mijającym roku szkolnym. Niektórzy zapewne stwierdzą, że corocznie ogłaszane kierunki nie są konieczne, aby realizować pewne działania i podążać wytyczoną drogą w szkole, np. edukacji spersonalizowanej. Osoby te będą miały rację, ale należy również zauważyć, że w praktyce szkolnej to właśnie ministerialne kierunki wyznaczają edukacyjne i organizacyjne działania w placówkach oświatowych. To od nich uzależniony jest zakres tematyczny szkoleń dla grona pedagogicznego czy działania ujęte w programie profilaktyczno-wychowawczym. Ponadto priorytety MEN wyznaczają kierunek rozwoju edukacji systemowej, co – przynajmniej w założeniu – pozwala wystandaryzować pewne działania i praktyki w różnorodnej mozaice polskiego szkolnictwa. W związku z tym pochylenie się przez dyrekcję i grono pedagogiczne nad kierunkami realizacji polityki oświatowej państwa w roku szkolnym 2025/2026 jest nie tylko strategicznym posunięciem, ale przede wszystkim odpowiedzialną postawą.