Zatem maksyma „ruch to zdrowie” znajduje swoje potwierdzenie w odniesieniu zarówno do ciała, jak i psychiki człowieka. Mimo to nastolatkowie coraz częściej opuszczają zajęcia wychowania fizycznego. Co gorsza, lekcje te nie zawsze traktowane są na równi z innymi przedmiotami w szkole, co stanowi swego rodzaju zielone światło dla młodzieży, aby robić wymówki od uczestnictwa w lekcjach WF-u. Jednak ta niechęć do aktywności ruchowej może mieć również nieco inne źródła, których przegląd jest tematem tego artykułu. Omawiane przykłady opierają się na obserwacji oraz wywiadach z nastolatkami.
Skąd to się bierze?
Współcześni młodzi ludzie kształtowani są nie tylko przez swoje środowisko – rodzinę, szkołę, rówieśników – lecz także przez media, które niewątpliwie mają niemały wpływ na kreowanie poglądów oraz zachowań młodzieży. Pokazują, co jeść, jak się ubierać, czego słuchać, aby być trendy, jednak relatywnie niewiele miejsca poświęcają aktywności ruchowej. Wzorce zachowań, które zaszczepiane są w domu, również odgrywają ogromną rolę w podejściu nastolatków do ruchu. Sposób spędzania wolnego czasu, obserwowany u rodziców, czyli albo siedzenie na kanapie przed telewizorem, albo wyruszenie na pieszą wycieczkę, jest naśladowany później przez pociechy. Zatem to, z czym musi radzić sobie nauczyciel wychowania fizycznego, to nie tylko efekty wpływu mediów oraz najbliższych młodego człowieka, lecz także okres dojrzewania, który stanowi prawdziwą rewolucję w życiu każdego nastolatka.
Atrakcyjność zajęć
Mając na względzie fakt, że żyjemy w dobie powszechnej cyfryzacji, zajęcia wychowania fizycznego mogą się wydawać mało atrakcyjne młodym ludziom, którzy na każdym kroku stymulowani są przez obrazy i dźwięki w mediach oraz swoim otoczeniu. Z tego punktu widzenia robienie przewrotów, bieganie czy granie w piłkę – w porównaniu z nową grą na telefon lub muzyką na odtwarzaczu mp3 – może być postrzegane przez nastolatki zwyczajnie jako nudne. Monotonia zajęć, czyli przykładowo granie w siatkówkę na każdej lekcji, również nie sprzyja zachęcaniu młodych ludzi do aktywności fizycznej. Jest to dla nich mało zajmujące, w związku z czym opuszczają zajęcia, aby zaangażować się w coś, co postrzegają jako bardziej interesujące. W tym wypadku prostym rozwiązaniem może być przeplatanie różnego rodzaju aktywności tak, aby każda lekcja była inna niż poprzednia. W ten sposób każdy nastolatek będzie mógł znaleźć coś dla siebie, a być może spróbować czegoś, czego do tej pory nie robił. Takim przykładem może być zorganizowanie zajęć tanecznych przy muzyce albo zaprezentowanie ćwiczeń na rzeźbienie sylwetki. Zapowiadanie, co będzie się działo na kolejnych zajęciach, może stanowić zachętę do cyklicznego uczęszczania na lekcje WF-u.
